نوروز صياد از مراسم و آيين‌هاى زيباى جزيره قشم است که تا فراموشى کامل فاصله چندانى ندارد. اول مرداد هرسال را نوروز صياد مى‌نامند و اين روز، اولين روز از فصل گرماى واقعى و معنى آن اين است که يک سال صيادى چرخيده و فصل صيد ماهى حور و کوسه به پايان رسيده است. در اين روز، هيچ‌کدام از روستانشينان قشمى ماهى يا هر نوع آبزى دريايى ديگرى صيد نمى‌کنند و يا نمى‌خورند. در نوروز صياد اهالى معتقدند: همه ماهى‌ها امروز در دريا آزادند و بايد نسل خود را پربار کنند، براى همين امروز نبايد صيد شوند.
مردم بر اين باورند که در نوروز صياد تمام چشمه‌هاى آب‌هاى معدنى به دريا مى‌ريزند. پس اين روز را جشن مى‌گيرند و به دريا مى‌زنند تا بيمارى خود را به دواى آب‌هاى معدنى از تن بشويند. دختران، مادران سالخورده خود را در آب دريا مى‌نشانند و با پياله آب را به نيت شفابخشى بر سر و لباس آن‌ها مى‌ريزند. در نوروز صياد همگان لباس‌هاى رنگى و نو مى‌پوشند و براى آنکه درختان و احشام را هم نوروزى کنند آن‌ها را با خاک سرخ جزيره هرمز رنگ‌آميزى مى‌کنند.
در نوروز صياد، آن‌ها که احشام دارند، پيش يکى از چند دعاخوان نوروزى مى‌روند تا براى آن‌ها «لوبن» بخوانند تا در سايه اين دعاى نوروزى احشام آن‌ها براى يک سال از گزند جانوران درنده و بيمارى در امان باشند. جالب اينکه در هر روستا فقط دو يا سه نفر مى‌توانند اين دعا را بخوانند. وقتی‌که هرکدام از آن‌ها تصميم بگيرد دعا را به فرد جديدى بياموزد، ديگر دعاهاى خود او باطل مى‌شود و ازآن‌پس هرگز براى کسى لوبن نمى‌خواند. لوبن سینه‌به‌سینه نقل و حفظ مى‌شود.
